นครหลวงเวียงจันทน์

                                     เมืองหลวง10ประเทศอาเซียน

                                       ประเทศลาว

                


                                       ความเป็นมานครหลวงเวียงจันทน์

เคยมีคนกล่าวเกี่ยวกับนครหลวงเวียงจันทน์ว่า "ใครว่าเวียงจันทน์เศร้า อย่าเพิ่งรีบพูดไป  เพราะเมืองนี้กำลังเติบโตเหมือนลูกแตงกวายักษ์ลูกสุดท้าย"

นครหลวงเวียงจันทน์เป็นเมืองหนึ่งที่เก่าแก่ของเลาวซึ่งตั้งอยู่ริมแม่น้ำโขงตอนกลาง ซึ่งเป็นเมืองที่เคยมีบทบาททางด้านการเมือง เศรษฐกิจ วัฒนธรรม และ สังคม ผ่านประวัติศาสตร์ยาวนานกว่า 1200 ปี และเคยมีการติดต่อกับเมืองโบราณอื่นๆ เช่น จีน อินเตียโบราณ และประเทศอื่นๆ ในเอเซียตะวันออกเฉียงใต้

ตามตำนานแล้ว เมืองเวียงจันทน์ถูกสร้างขึ้นโดยนาคชื่อสุวรรณนาค เวียงจันทน์เป็นเมืองเก่าแก่ซึ่งเคยรวมเอาสองฝั่งแม่น้ำโขง ชื่อของเวียงจันทน์ในตอนแรกคือ "บ้านหนองคันแทผีเสื้อน้ำ" และมีผู้ครองนครคนแรกชื่อว่า "บุรีจันทน์" หรือ "พระยาจันทบุรีประสิทธิศักดิ์"  ในระหว่าง ก่อนค.ส. 430-120 พงศาวดารกล่าวว่า เมืองเวียงจันทน์เป็นเมืองใหญ่จนมีเขตการปกครองติดกับเมืองมะลุกขะนครสีโครตะบอง (คำม่วน).

ในปี ค.ศ. 1357 เจ้าฟ้างุ่มมหาราช ได้ฉลองชัยชนะอย่างยิ่งใหญ่ในการรวบรวมแผ่นดินลาวเข้าเป็นปึกแผ่นได้สำเร็จ และสถาปณาเป็นอาณาจักรล้านช้างที่มีอำนาจและบารมีเป็นที่เกรงขามของอาณาประชาราษฎร์ พิธีฉลองจัดขึ้นที่ปากป่าสัก เมืองเวียงจันทน ซึ่งเป็นเมืองโบราณก็สืบต่อขยายอาณาเขต และได้รับการสถาปณาขึ้นเป็นเมืองหลวงของประเทศ

ใน ค.ศ.1560 เจ้าไชยเชษฐาธิราชได้ย้ายเมืองหลวงจากหลวงพระบาง และประกาศให้เมืองเวียงจันทน์เป็นเมืองหลวงของอาณาจักรล้านช้าง โดยมีชื่อว่า "นครจันทบุลี ศรีสัตนาคะหุต อุตะมะราชธานี" หรือ เวียงจันทน์ ตั้งแต่นั้นมา เมืองเวียงจันทน์ก็เจริญรุ่งเรืองทุกด้าน มีพื้นฐานทางเศรษฐกิจ การเมือง และวัฒนธรรม สังคม ที่เข้มแข็ง

ในศตวรรษที่ 16 นี้ เจ้าไชยเชษฐาธิราชได้มีการปฎิสังขรณ์ พระธาตุหลวง และสร้างที่ประดิษฐานขององพระแก้วมรกต วัดวาอาราม และเจดีย์ สิ่งเหล่านี้แสดงถึงลักษณะเฉพาะ และความเป็นเอกลักษณ์ของสถาปัตยกรรมลาวล้านช้าง

ในศตวรรษ ที่ 17 ภายใต้การปกครองของเจ้าสุริยะวงศาธรรมิกราช เวียงจันทน์ได้เติบโต และเจริญที่สุดเมืองหนึ่ง นครแห่งนี้เป็นศูนย์กลางบริหารด้านการเมือง เศรษฐกิจ สังคม และวัฒนธรรม บรรดากษัตริย์ที่ปกครองแต่ละองค์ล้วนมีพระปรีชาสามารถ กล้าหาญและทรงโอบอ้อมอารี ทำให้อาณาประชาราษฎร์ ล้วนมีแต่ความสุข พระราชวังถูกสร้างขึ้นอย่างยิ่งใหญ่และสวยงาม เห็นเป็นสีทองเหลืออร่ามริมฝั่งโขง

ในอดีต นครหลวงเวียงจันทน์ของอาณาจักรล้านช้างได้รวมเอาสองฝั่งแม่น้ำโขง ในแบบเรียนประถมหนึ่งสมัยก่อนยังมีบางวรรคที่เขียนไว้ว่า "ประเทศฉันชื่อว่าเมืองลาว กว้างยาวสุดตาเหลืองอร่าม น้ำโขงผ่าไหลผ่านกลาง" อย่างไรก็ตาม เวียงจันทน์ได้ถูกเผาราบคาบโดยกองทัพประเทศไทย ในปี ค.ศ.1828 และถูกแบ่งออกเป็นสองเมือง เมืองที่อยู่ด้านขวาของแม่น้ำโขงได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของประเทศไทย และเมืองที่เหลืออยู่ฝั่งซ้ายนั้นเป็นส่วนหนึ่งของประเทศลาว  ในปัจจุบันนี้ นครเวียงจันทน์จึงเหลือพื้นที่ครึ่งหนึ่งของพื้นที่ๆเคยมีเมื่อครั้งอดีต